Ik parkeerde de auto in Zuidlaren en keek even na hoe laat de bus ging. Er ging er één over 5 minuten en anders pas over een half uur. Snel zocht ik de bushalte op en na slechts één minuut wachten, reed de bus voor. Het ritje naar Groningen duurde niet zo lang. Eenmaal op het station bezocht ik natuurlijk weer het toilet en daarna haalde ik iets lekkers voor mijzelf. Ik wilde ook weer graag een stempel voor in mijn wandelboekje. Dat duurde even, want de ticketshop zat erg goed verstopt. Toen ik de stempel eenmaal binnen had, kon ik eindelijk van start.
Al snel kwam ik op een (fiets)pad langs het water terecht. Dit pas heb ik al eerder in tegenstelde richting gelopen, tijdens de Tocht om de Noord in 2015. Dat maakte niets uit, want het is echt prachtig daar. Alleen jammer dat aan de andere kant van het water de A28 loopt en je dus continue auto's hoort.
Na verloop van tijd boog het pad af en verdwenen de geluiden van de auto's ook, jammer genoeg was dit tijdelijk. Tot nu toen was het relaxed lopen, want ik hoefde alleen het pad maar te volgen. Je kon bijna nergens links of rechts af en die enkele plek waar het wel kon, waren de markeringen duidelijk genoeg. Aan het einde van dit pad, toen was ik al ruim 6 km onderweg, ging het met een kleine slinger onder de A28 door en toen verdwenen de autogeluiden definitief.
Langs de rand van Haren vervolgde ik mijn weg. Op de kaart zag ik dat er een horecagelegenheid was, maar die zat mij nog iets te vroeg in de route, ik besloot lekker door te lopen. Ik liep heerlijk, ik genoot van de omgeving en ik had nog geen behoefte aan zitten. Door het bos ging het verder. Af en toe liep er iemand met de hond of passeerden er fietsers, maar eigenlijk was het gewoon erg rustig. Een heerlijk dagje om tot mijzelf te komen dus.
Via een prachtige oude spoorbrug, stak ik een rangeerterrein over, om vervolgens door weilanden weer in het bos uit te komen. Langzaamaan verlangde ik nu wel naar even zitten en ik was dan ook blij dat ik een bordje zag naar een horecagelegenheid. Ik zag op mijn GPS dat ik al over de helft was en dat ik nog royaal in de tijd zat, dus alle tijd voor een pauze.
Toen ik het paviljoen binnenstapte, had ik eerst het idee dat er een begrafenis was. mensen in stemmige kleding, kransen en bloemen, een koor dat zong, maar ik werd hartelijk welkom geheten door iemand van het bedienend personeel en toen ik eenmaal zat, viel bij mij het kwartje. In de beschrijving in het boekje had ik gelezen dat er hier een monument in de buurt stond ter ere van gefusilleerde verzetsstrijders. Wellicht zou er vandaag, de dag voor de dodenherdenking al een herdenking zijn. Toen er ook nog een aantal militairen in volornaat binnenkwamen en ik de gesprekken hoorde, werd mijn vermoeden bevestigd.
Nadat ik wat had gegeten en gedronken (en natuurlijk gebruik had gemaakt van de sanitaire voorzieningen) besloot ik om eerst langs het monument te lopen voor ik verder zou gaan. Ik bleef hier maar even, omdat ik de voorbereidingen voor de herdenking niet wilde verstoren.
Nadat ik Appelbergen had verlaten, ging het een heel klein stukje langs de weg voor ik het Noordlaarderbosch inging. Ook in dit stuk bos kwam ik bijna niemand tegen. Toen ik het bos verliet, kwam de omgeving mij bekend voor. En al snel wist ik waarvan. Tijdens de wandeling vanuit Tynaarlo van een paar weken geleden, waren Mams en ik hier ook geweest.
Toen hadden we geen zin om de hunebedden te bezoeken, maar dat had ik nu wel. Wat een bijzondere plek voor de hunebedden. Ja, of voor het huis dat er naast staat. Ik weet niet wat er eerst was.
In de route van Tynaarlo zat een zandpad en die zat nu ook in de route. Alleen was het nu door de sporen van trekkerbanden erg lastig lopen daar. Ik moest goed opletten waar ik liep. Ik schrok dan ook toen ik in geklapwiek boven mijn hoofd hoorde. het bleek te gaan om een overstekende ooievaar. ik probeerde om hem vast te leggen, maar dat lukte niet zo goed.
Aan het einde van het zandpad lag Zuidlaren. Eerst nog een zandpad naar de doorgaande weg en toen liep ik Zuidlaren binnen. Ruim op tijd om de Wandelkerel weer op te kunnen halen. Ik genoot van een kop thee en at een broodje voor ik weer richting Dwingeloo reed. Een korte etappe, maar wel heerlijk mijn hoofd leeg gewandeld vandaag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten