Ook is het overduidelijk dat er behoorlijk wat regen is gevallen de afgelopen dagen. Af en toe is het een kunst om verder te lopen zonder natte voeten te krijgen.
Maar met droge voeten bereiken we de eerste rust. We genieten van een bakkie en eten een broodje voor we weer verder gaan. Weer is het nat en soppig in het gras en de Sjeik zoekt de droogste route voor ons uit. Ondertussen hebben we gezelschap gekregen van een groepje wandelaars. Twee dames klagen over het feit dat de zon niet schijnt, want nu is het niet mooi in het bos. Ik kijk om me heen en ben volkomen verbijsterd. Hoezo niet mooi????
Even later komen we langs een monument ter herinnering aan één van de werkkampen uit de Tweede Wereldoorlog die hier in de omgeving gevestigd waren. De route stuurt ons naar rechts, maar het monument staat 10 meter naar links. En dan blijkt maar weer dat mensen kuddedieren zijn, want het groepje achter ons raakt compleet in verwarring, omdat wij links gaan. Pas als de fototoestellen tevoorschijn komen, snappen ze dat wij even afwijken van de route en gaan deze wandelaars rechts om hun tocht te vervolgen.
We vervolgen onze weg en volgen (in tegengestelde richting) een familiepad. Hier betreden we een drijvende steiger, zien we houten beelden, leuke gedichten en komen we bij een glazen vijverwand. Helaas is het water niet zo helder, maar het is wel een prachtig plekje.
We slingerden nog een stukje door een speeltuin en kwamen toen uit bij de tweede rustpost, IJgenweis. Hier besloten we om een kop snert te nemen. Helaas waren ze daar niet ingesteld op de vele wandelaars die binnenkwamen en we moesten dus lang wachten voor we onze soep hadden. Deze snert kwam niet door de snerttest, de lepel bleef niet rechtop staan, maar de smaak was goed.
Met nog 5 km te gaan, zetten we de eindsprint in. Druk kletsend bereikten we de eindstreep, waar we weer 20 km konden bijschrijven in de wandelboekjes. Ondanks het grauwe weer een heerlijke wandeldag in goed gezelschap.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten