Na een eerdere gezellige etappe over de
Utrechtse Heuvelrug in april, gingen we vandaag op voor een tweede etappe. Deze keer kozen we voor de route van 15 kilometer vanuit Hollandsche Rading. Dochterlief ging deze keer ook mee en we namen, zoals afgesproken de trein van 7.56 uur.
Kenneth liet weten waar hij in de trein zat, dus Dochterlief en ik stapten in dat deel van de trein in. We zagen Kenneth nergens, dus we gingen maar gewoon ergens zitten. Net voor we waren ingestapt, had Hilly gebeld dat zij later zou zijn, omdat er vanuit Beilen maar een keer per uur een trein gaat op zondag. Even later liet Kenneth weten dat hij ons in Meppel wel zou opzoeken, maar wij waren al vertrokken uit Meppel. Na nog wat heen en weer geapp, bleek dat hij een andere trein had genomen.....
Dat zorgde ervoor dat Dochterlief en ik in Zwolle alle tijd hadden om naar het toilet (ik) te gaan en om een tweede bakkie (allebei) te doen voor we ons aansloten bij Kenneth en Hilly. De rest van de treinreis verliep gezellig en zonder verdere problemen.
Eenmaal in Hollandsche Rading moesten we nog zo'n 300 meter lopen naar de parkeerplaats waar de start van de wandeling was en daar troffen we José en Thomas, Keano was thuis gebleven, en de
hondjes Puck en Beppie. Helaas moest ook Tannetje zich op het laatste moment afmelden en zo gingen we met zijn zessen op pad, zo vanaf de parkeerplaats het bos in.
Het was echt heerlijk weer en we genoten van de mooie omgeving. In wisselende samenstellingen liepen we twee-aan-twee door de bossen, terwijl Beppie heen en weer rende tussen de verschillende groepjes. Puck is al wat ouder, dus die mocht voorlopig nog even op de rug bij José.
Kenneth en ik hadden de route van de 20 kilometer digitaal en Thomas had het boekje van de 15 kilometer bij zich. We hadden ook bepaald waar de splitsing zat en toch ging het mis, ik miste de splitsing en we liepen een stukje te ver door. Het was te fris om in het bos te zitten en we hadden al twee gesloten horecagelegenheden getroffen, dus toen we ontdekten dat we niet meer op de route zaten, stippelden Kenneth en Thomas een alternatieve route uit die ons bij een horecagelegenheid zou brengen. Dat vonden we allemaal een goed plan.
Het was een zeer gezellige en erg drukke gelegenheid. Na wat zoeken en overleggen vonden we een tafel voor ons zessen. Het drinken was er zeer snel, het eten duurde erg lang. Nadat we hadden gevraagd hoe lang het nog zou duren, we werden langzaamaan een beetje koud, stond het eten zo op tafel. Zouden ze ons in eerste instantie vergeten zijn? Nou ja, doet er niet toe de soep was echt heerlijk....
Eenmaal weer buiten was er nog even snel tijd voor de groepsfoto voor we weer verder gingen.
Nu zorgden Kenneth en Thomas ervoor dat we weer op de originele route uitkwamen, we liepen dus eerst nog een stukje alternatief. Niet dat dat erg was, er was genoeg te zien en te genieten en zodra we een kilometer of twee van de horecagelegenheid waren, kwamen we ook geen mens meer tegen.
Na verloop van tijd kwamen op op landgoed Eyckenstein en daar volgde ineens een open vlakte. Dat was weer even wat anders dan al die bomen, maar net zo genieten. Het gezelschap raakte daar wat uit elkaar, maar er werd elke keer weer op elkaar gewacht, zodat er niemand zou achterblijven of verdwalen.
Omdat we al op bijna 15 kilometer zaten en omdat het in deze tijd van het jaar vroeg donker wordt, liepen we het laatste stukje ook een alternatieve route en dat deden we keurig, toen we de parkeerplaats opliepen gaf mijn horloge precies 15 kilometer aan.
Na een koekje, een paar knuffel en een laatste praatje gingen wij met zijn vieren weer naar het station. José en Thomas stapten in de auto en zo gingen we allemaal weer huiswaarts na een zeer gezellige dag.
