Vandaag stond ik voor de 10e keer aan de start van de Tocht om de Noord en dit jaar was ik de enige van mijn naaste Wandelvrienden die zou starten op de 40 kilometer. Ik hoopte natuurlijk om de anderen vandaag onderweg nog ergens te treffen, maar voorlopig ging ik alleen op pad. Ik sliep zo'n 5 kilometer van de start en ik had besloten om mijn fiets mee te nemen, er was beperkt parkeerruimte en na 40 kilometer wandelen is het lekker om even een stukje te fietsen.
Ik was mooi op tijd bij de start, zodat ik nog even tijd had voor een bakkie thee. Na een kort openingswoord door Ronald Hellinga volgde het Grunn's Volkslaaid, al liet de kwaliteit van de muziek(installatie) te wensen over.
Nadat het Volkslaaid gezongen was, mochten we vertrekken. Het was nog steeds donker, maar gelukkig stonden er buiten genoeg vrijwilligers om ons de goede kant op te wijzen. Al snel werd het lichter en lichter en het loopt toch wel iets lekkerder als je kunt zien waar je heengaat.
Net toen ik toe was aan een toilet, kwam ik in Den Andel. Bij Andledon was bij binnenkomst direct toiletgelegenheid en omdat de rij niet lang was, sloot ik hier aan. Dat was wel grappig, want er vormde zich een soort ontvangstcommittee voor de wandelaars die na mij aankwamen lopen, dit omdat de rij voor het toilet wat langer werd en de wandelaars die geen gebruik wilden maken van het toilet, dus langs de rij wachtende moesten lopen. Na mijn toiletbezoek haalde ik de eerste stempel van vandaag en vervolgens besloot ik om door te lopen, ik was nog niet toe aan een rust. Net na dit punt was de splitsing met de 15 kilometer, maar die waren nog niet op pad, alle wandelaars sloegen dus rechtsaf.
In Westernieland was de kerk geopend. Natuurlijk liep ik daar even binnen. Het was er nu inderdaad nog rustig zoals op het bordje stond, al vroeg ik mij wel af hoe rustig het zou blijven als het orgelconcert bezig was en hoe rustig het zou zijn tijdens het klokluiden. Maar goed, nu kon ik even in alle rust het kerkje bekijken.
Nu was het tijd om naar Pieterburen te gaan. Volgens de kaart zou daar veel te zien en te doen zijn, ook wilde ik daar even een bakkie doen, ik zou er dan zo'n 10 kilometer op hebben zitten. De weg naar Pieterburen ging over de doorgaande weg en dat betekende ook dat de reguliere buslijn over deze ging. De buschauffeur van de tegemoetkomende bus genoot zichtbaar van al die wandelaars en hij deed niets anders dan zwaaien en/of zijn hand opsteken, net als de passagiers die hij bij zich had. Een feestje voor iedereen dus.
Eenmaal in Pieterburen kwamen we langs de molen, maar helaas was daar geen rustgelegenheid. De volgende mogelijke stop was Tammensheerd, een prachtige plek met schapen, stiekeme doorgangen, mooie kamers, ezels en een bar. Helaas was er bij de bar niemand om mijn bestelling op te nemen, op naar het Dorpshuis dan maar....
Volgens het bord bij het Dorpshuis zouden de Waddenwichter daar zorgen voor een muzikale omlijsting, een mooi moment voor een bakkie thee dus..... Voor het eerst sinds tijden was het hier in mijn voordeel dat ik geen koffie drink, het koffiezetapparaat kon de hoeveelheid koffiedrinkende wandelaars namelijk niet, de koffie was op, maar er was nog wel heet water, dus ik kon genieten van een bakkie thee.
Helaas bleken de Waddenwichter nog niet bij stem voor 9 uur 's ochtends, ik heb ze dus niet horen zingen, maar natuurlijk was het wel even fijn rusten daar....
Na deze rust besloot ik dat ik deze Tocht om de Noord vooral zou gaan voor het genieten, dus veel stilstaan en de tijd nemen om de locaties te bekijken, ik had tenslotte tot 18.00 uur de tijd om binnen te komen. Niet dat ik dat nu per se wilde, maar het gaf wel een gevoel van rust. Met en starttijd van 6.30 uur had ik 11,5 uur voor deze 40 kilometer, ruim voldoende tijd dus. En zo bracht ik nog wat tijd door in Pieterburen, genoeg te zien en te doen.
Al met al had meer dan genoeg tijd doorgebracht in Pieterburen, dus toen ik Pieterburen weer verliet, besloot ik om maar even flink gas te geven. De kilometers richting Eenrum vlogen dan ook onder mijn schoenen vandaan. Ik had bedacht dat ik Eenrum wel een kop soep zou kunnen nemen, maar toen ik daar was, was net de soep op. Nou ja, dan geen soep, doorlopen maar en hopen dat er ergens verderop wel weer soep zou zijn....
Toen ik Eenrum verliet waren de eerste 25 kilometerwandelaars daar ook al aangekomen, dat betekende dat zij al over de helft waren, terwijl ik nog zo'n 23 kilometer had te gaan en ik dus nog niet eens op de helft was. Dat stoorde mij overigens niet, ik had royaal de tijd, ik had alleen dus enorm veel zin in een lekker warm bakkie soep!!!! Mijn hoop was dan ook gevestigd op Wehe den Hoorn.
Van Eenrum naar Wehe den Hoorn ging redelijk recht-toe-techt-aan over het vlakke Groningse Land. Qua kilometers viel de afstand ook wel mee, dus ik besloot om het laatste rustpunt in Wehe de Hoorn dat op de kaart stond aan te doen, het Marnehuis. Dat was op zich geen verkeerde keuze, want er werden nog wel wat kilometers afgelegd daar van begin tot eind.
Helaas liep er niemand bij mij in de buurt toen ik langs het fotomoment liep, de lijst bleef dus leeg. Bij Kunstcentrum De Ploeg wist ik in de weerspiegeling van de deur toch nog een soort selfie te maken.
In het Marnehoes was er helaas geen soep, maar wel een lekker bakkie thee, even tijd voor een korte pauze dus. Er was in het Marnehoes een koor aan het zingen en toen ze het Groninger Volkslied gingen zingen was ik blij dat ik daar zat, dit klonk een heel stuk beter dan de versie van vanmorgen.
Ondertussen had ik nog steeds geen soep gehad, maar ik gaf de moed nog niet op, er zou toch ergens onderweg soep voor mij moeten zijn. Maar om die soep te vinden moest ik natuurlijk wel verder lopen.
Na Wehe den Hoorn kwam ik op min of meer bekend terrein, dit deel van de route zit ook in de Noorderrondtochten en ik herkende sommige stukken nog van afgelopen januari. En zo ook Mensingeweer en daar, bij de molen, vond ik ein-de-lijk de door mij ze gewenste soep, een heerlijke courgettesoep. Ik vulde de maaltijd aan met crackers uit eigen voorraad en na een toiletbezoek kon ik met hernieuwde energie verder.
Ook nu volgde de route nog deels de route van de Noorderrondtochten, maar dat vond ik helemaal niet erg, in januari ziet de omgeving er toch heel anders uit dan in september. ik had ondertussen contact gehad met Hilly en zij en Liana liepen nog net in het deel waar de 25 en 15 kilometer liepen, ze zouden lekker rustig aan doen, zodat ik kans had om hen bij te halen. Ook met Martin en Tina had ik contact in de W4W-appgroep en zij liepen nog een stukje achter Hilly en Liana, er was dus ook nog kans dat ik hen zou treffen, ik besloot dus om maar lekker verder te wandelen tot Baflo en dan daar even te informeren wie waar was.
In Baflo genoot ik van de doorgang door de kerk en toen ik de kerk verliet twijfelde ik even of ik de toren wel of niet binnen zou gaan. Maar toen herinnerde ik mij mijn voornemen om vandaag vooral te genieten en toen was de beslissing snel genomen, hup naar binnen.
Bij de toren stond een veldwachter en toen hij uitleg aan het geven was over de toren en over de cel die daar zat, kwamen Martin en Tina de toren binnenlopen. Kijk, naar hen hoefde ik dus al niet meer te zoeken. Met zijn drieën klommen we naar de eerste verdieping en na een we-fie om te laten weten dat we elkaar hadden gevonden, gingen we weer naar beneden en verlieten we de toren. We besloten om met zijn drieën verder te gaan, op 'jacht' naar Hilly en Liana.
Via Baflo en Rasquert kwamen we langs de doorgaande weg naar Warffum, dezelfde weg die ik vanmorgen in het pikkedonker had gefietst.
Na de nodige kilometers over de parallelweg sloegen we af naar het kerkje van Breede, hier liepen we natuurlijk even naar binnen. In het kerkje heerste een wat opgewonden sfeer, mensen die enigszins geagiteerd heen en weer liepen, een rij bij een tafel en opgewonden geroezemoes. Ineens zag ik Hilly staan en ik besloot dus om aan haar te vragen wat er aan de hand was. Ik-had-het-kunnen-weten.......
Dit kerkje is een stempelpost van het Pronkjewailpad en toen een wandelaar dit stempel zag staan hebben Liana en Hilly gezegd dat dit een geheime stempelpost was. Dat nieuws verspreidde zich natuurlijk razendsnel onder de wandelaars en toen was er ineens een drukte van belang om dat stempel te bemachtigen. Wat een kr.ngen zijn het toch ook.....😉
De 'jacht' op Hilly en Liana was hierbij ook afgesloten en met zijn vijven vervolgden we onze weg richting Warffum. Net voor Warffum kwamen we de Verkeerdpolitie tegen, die zorgde voor wat wanklanken. Grappig vond ik dan wel weer dat de plaatselijke jeugd gewoon deed wat ze altijd deden daar, vissen....
De wanklanken zorgden voor het nodige oponthoud op het smalle pad, dus toen we even later weer op een brede(re) weg kwamen moesten we even hergroeperen. Al snel waren we weer met zijn vieren, maar Tina bleek spoorloos. We wachtten en we wachtten, Martin vroeg willekeurige voorbijgangers of ze Tina hadden gezien en uiteindelijk gingen we op de uitkijk staan. Net toen Martin een foto wilde nemen kwam er een wandelaar die die foto wel van ons vieren wilde nemen, dat leverde dit resultaat op....
We besloten dus maar om door te lopen. Even later kwamen we in de kerk waar bovenstaand beeld stond en daar troffen we ook Wandelmams. We waren dus weer met zijn vijven en zo liepen we dus met zijn vijven de finish over.
Maar de grote vraag bleef waar Tina was gebleven. Gelukkig kwam Tina even later alsnog over de finish. Ze had vragen gekregen over haar schoenen en had daar uitgebreid antwoord op gegeven. En zo gingen we met zijn zessen naar binnen.
Gevonden!!!!
