Het is op......

Wat ik vorige week al voorspelde is nu werkelijkheid geworden. De klap van Manlief in het ziekenhuis, twee verdrietige kinderen en mijn eigen emoties omtrent de twee voorgaande zaken, kwam vandaag. En de klap was niet zachtjes en kwam onaangekondigd. Ik zat op mijn werk en mijn klas was super aan het werk, stelde de juiste vragen en er heerste een positieve sfeer. Simpelweg een heerlijke les en ineens voelde ik de tranen branden. Ik wist ze weg te dringen, maar ik besefte direct dat dit een teken was.

In het daarop volgende tussenuur ging ik bij mijn leidinggevende langs en daar gaf ik aan dat het op is. Alle spanning, emoties, drukte en zorgen eisten hun tol. Besloten werd dat ik deze dag af zou maken, maar dat rust nu het belangrijkste was voor mij. En dus een ziekmelding voor morgen en volgende week geen vervangingsuren draaien. Man, wat fijn dat dat kan, dat ik een leidinggevende heb die zo meedenkt en die begrijpt dat één dag verzuim soms meer oplevert dan doorgaan.

Ondertussen kan ik wel zeggen dat Manlief nog steeds vooruit gaat. Zoals de verwachting nu is, kan hij vrijdag naar huis. De verbetering zet zich gelukkig voort. Helaas is de oorzaak nog steeds niet gevonden. Daar blijven ze naar zoeken, ook als Manlief vrijdag naar huis komt. En dat is nu voorlopig het belangrijkste, dat hij naar huis komt.

En Dochterlief doet er alles aan, ze gaf zelfs één van haar favoriete knuffels, de eenhoorn Sparkle, aan haar vader in het ziekenhuis. Hij had dus in ieder geval gezelschap toen hij gisteravond voetbal ging kijken.

En ik, ik nam even rust, eerst even tv kijken met de kat op schoot en later heerlijk bijkomen met een boek.