HOERA

Alle uitslagen van vandaag waren goed. Bloedwaarden stabiel, op de longfoto geen vocht meer te zien, ook uit de drain geen vocht meer. Conclusie: operatie niet nodig!!! En nog beter nieuws. Manlief mag mee naar huis.

Drain verwijderen, alsnog de MRI ten behoeve van de neuroloog, medicijnen mee voor vandaag en morgen, afspraken over hoe nu verder, instructie over het verzorgen van de wond van de drain en de onstlagbrief.

En dan het mooiste moment van de dag. Naar huis bellen om te zeggen dat we allebei naar huis kwamen. Dochterlief kon het niet geloven. Het was eerst stil en toen vroeg ze: "Maar mag je echt naar huis-huis? Niet naar het ziekenhuis?" Nee dus, naar huis-huis!!! We voelden de opluchting door de telefoon heen.

Nog even gegeten in het AMC en wachten tot half zeven, om de file te ontwijken. Spullen pakken, Manlief installeren in de auto en rijden. Klokslag zeven uur verlieten we het terrein van het AMC en om half negen stonden we op de oprit thuis.

En nu ben ik kapot. Zo moe, moe, moe. Al dat reizen, het leven in het ritme van bezoektijden, zorgen voor de informatie naar de kinderen, naar de rest van de familie, het alleen zijn, slapen in een vreemd bed, in een vreemde omgeving, met vreemde geluiden. Moe, moe, moe.

Straks lekker in mijn eigen bed, met Manlief naast me. Morgen een dagje bijkomen en dan het normale leven weer oppakken. Wat verlang ik daar naar: Gewoon gewoon!!!!