Aanvaarding

Vandaag is er nog steeds weinig nieuws. De fysiotherapie is opgestart. Dat is een goede zaak, omdat manlief bijna geen spieren meer overheeft. Daarnaast is er maar weer eens bloed afgenomen en is er een echo gemaakt. Een van de artsen komt elke dag een keer langs om een praatje te maken en als ze mij ziet, komt ze ook even bij mij. En zo weten we dus ook dat er achter de schermen van alles wordt gedaan, maar dat er zo op het oog weinig gebeurt.

Wat ik zelf een opvallende verandering vindt, is dat manlief heeft geaccepteerd dat hij ziek is.  Dat was zeker nog niet het geval toen hij naar het AMC vertrok. Toen had hij de neiging om alles te bagatelliseren en beter/mooier voor te doen, dan de situatie daadwerkelijk is/was. Hij is nu reëel over wat zijn lichaam wel en niet aankan. Dat die aanvaarding er is, maakt het voor mij makkelijker om dingen met hem te bespreken.

Gelukkig is hij mentaal nog steeds ongebroken en zie ik, in dat afgetakelde lichaam, nog steeds dezelfde man. Met zijn praatjes en grapjes, met zijn geknoei en gesmeer met eten en het zo min mogelijk scheren. Sommige dingen veranderen nooit!!!

Daarnaast wil ik iedereen, ook namens manlief, bedanken voor de mailtjes en sms-jes, de kaartjes en de vele berichten van medeleven die ons bereiken via familie. Het is fijn om te merken dat er zoveel mensen met ons meeleven en aan ons denken.