Naar Purper:


JE MOET ZEILEN OP DE WIND VAN VANDAAG. DE WIND VAN GISTEREN HELPT JE NIET VOORUIT, DE WIND VAN MORGEN BLIJFT MISSCHIEN WEL UIT! tekst en uitvoering: PURPER

Ik hou van motto's, hoewel ik niet iemand ben die ze zelf verzint. Liever zoek ik naar bestaande motto's die aansluiten bij mijn (manier van) leven. De tekst van Purper is al sinds jaren mijn handelsmerk, maar sinds ons bezoek aan de musical "Soldaat van Oranje" is daar een tweede motto aan toegevoegd: Morgen is Vandaag! Eigenlijk zeggen beide motto's hetzelfde. Geniet nu, leef nu, doe nu!!! En dat blijf ik proberen!!!!!

dinsdag 18 juli 2017

N4D 2017, de dag van Elst

Ik ben half wakker en vraag mij af hoe laat het is, als ik de Wandelkerel uit bed hoor stappen en de wekker uit hoor zetten. Ik vraag hem hoe laat het is en het blijkt 5 voor 3 te zijn. We zijn beide wakker geworden voor de wekker ging. Ik blijf lekker in mijn bed liggen, terwijl de Kerel de voorbereidingen treft voor zijn vertrek. We kletsen wat tot hij om kwart voor 4 vertrekt. Ik draai me om en val weer in slaap tot mijn eigen wekker gaat om 5 uur.

Ik krijg gezelschap van Mams en samen starten we deze dag op. Eerst controleren we of de Wandelkerel is gestart en dat is gelukkig geval. Om 4.18 uur heeft hij zijn startscan gehad.

Wij zitten om kwart voor 6 op de fiets en om 6 uur ontmoeten we, zoals afgesproken, Hilly, Albert en Liana bij de barometer. Voor het eerst in al die jaren horen we de marsleider, de heer Willemstein, spreken. Normaal wordt de N4D alleen bij de start van de 50 km officieel geopend, maar omdat de marsleider volgend jaar zijn taak overdraagt en we een nieuwe marsleider krijgen, neemt hij vandaag afscheid van alle wandelaars. Elke groep wordt dus officieel weggeschoten. Na dit verhaal sluiten we aan in de rij en een kwartier later kunnen we op weg.




Vandaag is Andersomdag. De organisatie heeft, vanwege veiligheidsaspecten, de route omgedraaid en dat betekent dat we vandaag een heel nieuw beeld krijgen van de dag van Elst. We besluiten om ons te laten verrassen en vooral om te genieten. Maar tot over de Waalbrug is de route vrijwel gelijk aan voorgaande jaren. En dus komen we langs de nachtburgemeester van Nijmegen en gaan we als vanouds over de Waalbrug, waar we zien dat zon al op is. Aan het einde van de Waalbrug draaien we de Lentse warande op en beginnen we aan Andersomdag.






Op de beroemde/beruchte Oosterhoutsedijk is het nu heerlijk wandelen. Ten eerste is het vroeg, dus de temperatuur is nog niet zover opgelopen en het is redelijk rustig, omdat er op dit moment alleen 40'ers van de late staart lopen. We kunnen rustig met elkaar kletsen en af en toe eens van partner ruilen, zonder halsbrekende toeren te moeten uithalen. Er zijn zelfs hele stukken dat we drie aan drie kunnen lopen, zonder dat anderen er last van hebben.




Bij het oorlogsmonument bij de Oversteek hebben we een eerste rustmoment. Niet omdat we al aan rust toe zijn, maar omdat de broer van Liana daar staat. Hij is als veteraan betrokken bij de Sunsetmarch en geeft mensen indien gewenst informatie over deze bijzondere mars. Broer Henk voorzag ons van een kop thee en een goed stuk koek en toen we verder gingen passeerden de eerste 30'ers ons al. Wij stonden nog even stil bij de banner die op de brug hing voor we verder gingen richting Oosterhout. In Oosterhout maakten we gebruik van de sanitaire voorzieningen, maar na de korte pauze bij de Oversteek hadden we nog geen behoefte aan pauze. In de rij voor het toilet krijg ik een appje van de Wandelkerel, hij is aangekomen bij de Oase, op zo'n 15 km, en geniet daar van zijn eerste rust. Als ik zeg dat we al zijn ingehaald door de eerste 30'ers krijg ik terug: "Als jullie maar op tijd binnen zijn." Daar zijn we niet bang voor, we hebben meer dan genoeg tijd!!! Dat laat ik hem dan ook weten.













Oosterhout wordt langzaam wakker, maar het is voor het publiek duidelijk wennen aan Andersomdag, het is nog behoorlijk rustig. Maar de mensen die er staan hebben er wel zin in, ze delen beschuitjes uit. Bij een huis waar eerdere jaren de mensen flink stonden te feesten en ons stonden aan te moedigen, staan ze nu in badjas, de meest fantastische exemplaren, en maken ze er gewoon weer een groot feest van. En dat waarderen we zeer. De N4D wordt niet alleen gemaakt door de wandelaars, sterker nog, volgens mij heeft het publiek een net zo belangrijke rol, net zoals de verzorgers en de organisatie. Na Oosterhout gaan we richting Slijk-Ewijk en in de bocht halen we nog even herinneringen op aan eerdere edities. Dit was altijd de bocht van Trudy, helaas heeft Trudy door omstandigheden een aantal jaren verstek moeten laten gaan. Voor Hilly is alles onbekend, omdat zij debutant is, maar ze geniet wel van onze verhalen.



Een stuk na de bocht van Trudy staat de eerste tekstkar van de organisatie met de vermelding van het aantal kilometers. Het betreft hier altijd de nog te lopen kilometers, in dit geval nog 28 km. een mevrouw naast mij vraagt of deze melding het aantal al gelopen kilometers of aantal nog te lopen kilometers aangeeft. Nu ben ik een ervaren wandelaar en kan ik redelijk inschatten hoeveel kilometer ik al gelopen heb. Ook kan ik mij best voorstellen dat minder ervaren wandelaars daar meer moeite mee hebben, maar als je niet kunt inschatten of je 12 of 28 km gelopen hebt (officiële afstand vandaag 39,6), dan ben ik toch wel behoorlijk verbaasd.


Net na dit bord stuurt Dochterlief een appje in de gezins-app:

"Goedemorgen toppertjes!! Hoe gaat het? Lekker geslapen? Werken je benen mee? X"
Ik reageer met: "Hier gaat het prima. We hebben er 12.5 km opzitten."
En vervolgens blijkt Manlief ook wakker te zijn: "Zijn jullie vandaag laat gestart?" "Ja, om kwart over 6 ongeveer." "Dat vind ik nog best vroeg." "En al even stil gestaan bij de broer van Liana." "Je hebt nog tijd zat." "Komt goed!"

Ondanks het feit dat we de route in tegengestelde richting lopen, herken ik alles wel. De plek van de militaire rustpost voorgaande jaren, het pannenkoekenhuis, het viaduct over de snelweg (A15) en de mislukte ANWB-borden met Oosterse leestekens en natuurlijk de Betuwelijn. Net als we tegen Hilly zeggen dat we in al die jaren N4D nog een trein hebben zien passeren, komt er één aan. Komt lekker overtuigend over dus.....




We besluiten om door te lopen tot de Oase. Ondanks de vele inspanningen is het niet gelukt om een nieuwe standplaats te vinden op zo'n 15 km voor de finish, de betreffende gemeente wilde niet echt meewerken. Nu kunnen wij de Oase natuurlijk niet missen, dus ook op zo'n 15 km na de start wordt deze rustpost hogelijk gewaardeerd. We zijn dan ook blij als we de welbekende vlag zien staan, dat betekent dat we nog een paar 100 meter moeten afleggen voor we kunnen neerstrijken. En ook dit jaar doet de Oase zijn naam weer eer aan. De ontvangst is fantastisch, de aandacht hartverwarmend, de hanensoep heerlijk en het gezelschap eensgezind. Er wacht ons zelfs een cadeautje, want de Oase bestaat 10 jaar. Het cadeautje krijgt gelijk een plekje aan de tas!






Na het bezoek aan de Oase gaan we Elst in. Bij de, nu eerste, rotonde wordt het nummer "Jij krijgt die lach niet van mijn gezicht" gedraaid. Ik gooi mijn armen in de lucht en zing vol overtuiging mee. Om gelijk het deksel op mijn neus te krijgen, want ineens stromen de tranen over mijn wangen. Een overtuigend vetermoment. Ineens overspoelt het 4Daagse-gevoel mij. Ik ben er, ik mag meedoen en ik ben in staat om mee te doen, gezond en wel! Als dan direct daarna ook nog "You'll never walk alone" wordt gespeeld, is mijn vetermoment compleet. En dat al na 15 km.

App-verkeer;
"Ik zie net dat ik nog 20 km moet." "Uitslover" "Hij gaat goed, hij gaat lekker..." "Het is tien uur en ik heb al weet ik hoeveel gelopen. 😑 voelt raar." "Nou scheelt het dat jij ook raar bent." "Goed bezig, kerel!!!"

Als mijn tranen zijn gedroogd komen we langs Dr. Pain, die een dikke knuffel van mij krijgt voor we weer verder gaan. In Est is het relatief rustig, we staan niet vast en kunnen gewoon doorlopen, we moeten alleen even opletten dat we de goede afslag nemen. Gelukkig staan er ook medewerkers van de organisatie die de mensen die twijfelen de goede kant op wijzen. Wij hebben die aanwijzing niet nodig. En dan volgt de verrassing van de dag. Trudy heeft een "nieuwe" bocht gevonden en wij begroeten haar, en haar gezelschap, dan ook uitgebreid. Ook nu heeft Trudy salmiakballen en andere snoepjes in de aanbieding en daar maken we dankbaar gebruik van.




Na het bezoek aan Trudy bereiken we ons vierde adresje in Elst. Dit keer Fryslan boppe. Voor Mams, Hilly en mij de eerste keer dat we dit adres bezoeken, voor Liana en Albert al jaren een vertrouwd adres. We bezoeken het toilet en krijgen een heerlijk bakkie met koek. Omdat we al veel hebben stilgestaan en gezeten in Elst, houden we dit bezoek redelijk kort. Als we weer op pad gaan, wacht ons nog een klein stukje Elst, inclusief feest.



App-verkeer:
"Ik ben weer bij de 40 aangesloten" "Lig nu heerlijk tegen een boom aan." "Niet in slaap vallen!" "Doe mijn best😛." "Wij zitten in Elst, Fryslan boppe! Vanavond op tv bij omrop Fryslan" "Die hebben we wel, zullen vanavond kijken." "Wij gaan weer lopen. Later!!!"

Omdat we in Elst veel (heel veel) gerust hebben, willen we nu doorlopen tot Bemmel, even flink kilometers maken. Op naar de Rijkerswoerdse plassen. Voor het eerst in 10 jaar valt het mij op dat we op de 40 ook echt Arnhem bereiken. Afgelopen jaren is het bord mij niet opgevallen, omdat ik toen Arnhem uit liep, maar nu loop ik de plaats toch echt in. Voor we de weg naar Bemmel vervolgen, vullen we de watervoorraad even aan, er wacht ons nog een kaal stuk straks.


Het stuk van de Rijkerswoerdse plassen tot Bemmel schiet onder onze voeten door. Albert, die toch niet te klagen heeft in het gezelschap van 4 dames, denkt dat hij nog beter kan en sluit zich tijdelijk aan bij drie Grunneger dames. Nu kunnen we dat Albert niet kwalijk nemen. Hij als Grunneger bevindt zich in het gezelschap van 3 Drentsche en 1 Friese dame, dus een beetje steun kan hij wel gebruiken. Hij leeft zich even helemaal uit in het Gronings en wij krijgen een lesje Gronings dialect, iets met Overdieps en "oet" en "uut". Ach, als Noorderlingen begrijpen we elkaar toch wel. Gelukkig besloot Albert om zich weer bij ons aan te sluiten en bereikten we met zijn vijven de KWBN-post. Mams en ik hadden hoge nood, we gingen dus in de rij, de rest streek, bij gebrek aan zitplaatsen, neer in het gras. Ook deden we nog even aan kuiten-spuiten.



Omdat we toch nog wel even wilden zitten, besloten we om door te lopen tot het centrum van Bemmel. We hoopten op ons vertrouwde koffieadres een plekje te vinden. Dit zat er helaas niet in. Er waren daar veel zitplaatsen verdwenen en een DJ deed zijn best om iedereen een flinke gehoorbeschadiging op te laten lopen. Gelukkig vonden we een klein stukje verder op een plein een plekje in de schaduw. En tot groot geluk van Hilly was er een toilet vlakbij. Liana en Albert genoten van hun eerste biertje, Hilly, Mams en ik genoten van de cafeïne in de cola.

App-verkeer:
"Beste familie, hoe ver zijn jullie?" "0 kilometer ver. Jij?" "Wij zijn in Bemmel, hebben nog even rust. Nog zo'n 8 km." "Jij? Al binnen?" "Ik nog ongeveer 4." "Succes allebei!" "Komt goed, schatje!!!" "Hoe is het met de beentjes en de voetjes?" "Alles doet het nog."




Na deze rust waren we klaar voor de laatste loodjes. We verlieten Bemmel, op naar Lent. Bij Mams werkte de cola erg goed, ze nam ineens het run aan en zigzagde overal tussendoor. Ze rook vast de finish al. Samen met Liana liep ze een klein stukje voor Albert, Hilly en mij. We schoten mooi op en al snel bereikten we Lent. Op naar de Via Begonia.

App-verkeer:
"Ik ben binnen." "Mooi lekker niksen! En genieten van de rest van de middag. Ook de groetjes van papa." "Wij lopen nu de Via Begonia op."





In Lent is het redelijk druk, maar we kunnen wel gewoon doorlopen. Na de Via Begonia volgt al snel het tunneltje onder de doorgaande weg door en net na het tunneltje treffen we één van de trouwste 4Daagsesupporters, Sabine. Ook zij heeft lekkere snoepjes, een hartelijk woord en knuffels in de aanbieding. Bij Sabine treffen we Aike en zij sluit zich voor de laatste kilometers bij ons aan.




Die laatste kilometers vliegen voorbij. Eerst de Waalbrug, dan het Faberplein, de van Welderenstraat en dan nog even oponthoud bij het oversteken van de Oranjesingel. We moeten zelfs 2 beurten wachten voor we kunnen oversteken. Gelukkig is er een doedelzakspeler die het wachten dragelijk maakt.







Na de oversteek is het nog maar een klein stukje. We melden ons allemaal af en ontmoeten elkaar weer op het Julianaplein voor een afsluitend drankje.




Eenmaal terug op de camping vinden we de Wandelkerel terug in de caravan van Mams, daar is het koeler dan in onze vouwwagen. Helaas voor de Kerel heeft hij aan weerszijden van zijn rechterhiel en onder één teen een blaar. Ik prik ze door en omdat er nogal wat vocht uitkomt, besluit ik om zijn voeten pas morgenochtend af te plakken. Omdat ik een vroege start heb, vind dat geen probleem. Sterker nog ik ben veel te bang dat ik weer in slaap val nadat de Kerel is vertrokken en ik vreselijk brak weer wakker wordt. Nu loop ik dat risico niet. Ook Mams heeft een blaar, op een heel vervelende plek en ook die ga ik morgenochtend afplakken. Het is niet te geloven, maar ik ben de enige van ons drie die de eerste dag zonder blaren is doorgekomen. De wonderen zijn de wereld nog niet uit.

We eten en pakken alle noodzakelijke dingen voor morgen vast in en dan is het bedtijd. Op naar dag 2!!!!



Geen opmerkingen: